Online gamen met Nintendo Game Consoles (deel 2)

Dit artikel is eerder geplaatst op de site g4m3.nl

Nadat ik eerder beschreven heb hoe lastig het in de oude dagen was om met je Nintendo online te komen (lees ook: Online gamen met Nintendo Game Consoles (deel 1)). Is het nu tijd voor het 2^e deel van dit artikel, in dit deel probeer ik het online gaan van Nintendo te beschrijven (eerst met de DS en toen met de Wii) en kijk ik naar wat er beter kan. Ook ga ik weer even terughalen wat Nintendo ons beloofd heeft bij de aankondiging van de Wii op de E3 in 2006.

De DS kan officieel online.

Met het uitbrengen van Mario Kart en Tony Hawk: Amerikan sk8land voor de DS was het zover, de DS kon online games spelen. Via een speciaal hiervoor opgezette website (www.nintendowifi.com) kon je informatie vinden over de online spellen van Nintendo voor de DS. Ik heb in die tijd besloten een DS te kopen en heb de Mario Kart DS pack gekocht. Via een speciale site (zo was ons beloofd) kon je scores bekijken en de logo’s die iedereen voor zichzelf gemaakt had. Via een ingewikkeld systeem kon je een account aanmaken, maar dan moest je wel in Amerika wonen. In europa is de nintendowifi community site nooit goed van de grond gekomen. Ver nadat de Wii al in je huiskamer stond heeft die site zelfs je Wii genegeerd terwijl het nintendowifi logo groot op de doosjes van je Wii spellen prijkte. Tijdens onderzoek voor dit artikel kwam ik erachter dat nintendowifi.nl tegenwoordig naar nintendo.com is gezet. Gelukkig is er nog het internet archief die dit soort dingen voor ons onthoudt.

Friendcodes

Met het in gebruik nemen van het eerste echte online deel van nintendo dat “werkt” kwam de volgende ergernis: friendcodes. Nintendo heeft altijd de family fun als basis gehad voor hun spelbelevenissen. En juist deze family fun doet hun online systeem de das om. Kijkende naar de vele filmpjes over scheldende kinderen die Halo 2 spelen online (schaam je), of Duitsers die helemaal uit hun dak gaan met Unreal Tournament (schaam je²) snap je dat ook wel. Nintendo wilde absoluut niet dat ze in het nieuws kwamen met krantenkoppen als “Volwassen man zoekt contact met kinderen via Nintendo’s online systeem.” Hierdoor besloten ze een in mijn ogen veel te rigide online communicatie systeem in te voeren: het friendcode systeem.  Alleen als je mensen echt kent of je DS via lokaal draadloos aan elkaar hebt geknoopt kan je communiceren.

In de praktijk: je krijgt een unieke code die je DS aan de gamecard verbind, deze code stuur je naar je vrienden (via SMS of mail of briefpost enz.), ze sturen hun unieke code terug. Deze codes voer je allemaal in je DS in. Dan wacht je tussen de 10 minuten tot 1 dag tot de Nintendo server snapt dat je elkaar hebt toegevoegd, en dan kan je tegen elkaar spelen. En dan nog is het niet mogelijk om berichtjes naar elkaar te sturen, zelfs kleine voice berichtjes van 5 seconden konden niet. Ik vroeg me serieus af waarom de DS een microfoon had in die dagen, want dat blazen erin heb ik ook nooit echt begrepen.

Communicatie

Mijn ongenoegen was daarom ook weer groot dat ik weer achter mijn PC moest gaan kruipen om mensen uit te kunnen lachen om hun verlies/winst. Online Mario kart spelen bleef lastig omdat je ook IRQ, MSN, IRC of teamspeak aan moet hebben op je PC. Wat was dan de meerwaarde van het spel op mijn DS spelen in plaats van het eerder zo gebruikelijke online spelen via een PC SNES emulator met Super Mario Kart.  De nood voor communicatie is zelfs zo erg geweest dat ik in mijn telefoon een 5 tal macro’s had voorgeprogrammeerd. Dit met als enige doel snel een SMS te kunnen sturen tussen de rondes door. Een absurd hoge telefoon rekening en een stukgevallen Nokia was het gevolg. Maar ach dit was pas de eerste stap op weg naar een online Nintendo ervaring, er moet nog wat aan gesleuteld worden, toch?

MMO’s

Op de PC waren de MMO’s door de knal van World Of Warcraft in een rap tempo aan het “ver-MMO’en” alles werd Masive Online en Wereld. En wat vonden we het allemaal fijn, Nintendo’s eigen “wereld” spel die dicht bij een MMO kwam werd op de DS uitgebracht. Ik heb het natuurlijk over Animal Crossing DS. Ik ben al verliefd op dit spel vanaf de GameCube ik heb er zelfs een import schijf voor gekocht. Ik vond het heerlijk, lekker dom dingen doen in je eigen dorpje. En daarna lekker het dorpje van andere mensen bezoeken en daar leuke unieke meubels vinden. Mijn vreugde was groot toen ik op de Animal Crossing DS site een WiFi plaatje ontdekte. Eindelijk snappen ze het, je wilt communiceren met andere mensen. Animal Crossing gebruiken als chat kanaal om samen met 3 vrienden lekker samen vlinders te vangen en dino’s te zoeken, heerlijk… Je gooit de poort van je dorpje open en willekeurige personen kunnen je dorpje binnen komen om je te helpen.

Geweldig echte vriendschappen bloeien op, nieuwe mensen leer je kennen. Ehhhh nee, sorry je moet al iemand kennen en zijn friendcode zien te krijgen voordat hij überhaupt bij je binnen kan komen. En dus zijn alle mensen dus dezelfde mensen die je al kent. Op Internet verschenen fora’s vol met friendcode’s, maar echt nieuwe vrienden maak je niet zo makkelijk met Animal Crossing. Wel kon je eindelijk als je een vriend in je dorpje had berichtjes zenden naar elkaar. Iets dat door het touchscreen van de DS te gebruiken best goed werkte.

E3 2006

En daar was het moment dat de Wii echt werd getoond. Een van de sheets van de presentatie is me helder voor de geest blijven staan. De Wii heeft namelijk een geweldige feature WiiConnect 24, waardoor je dingen naar je Wii kan sturen zonder dat die aan staat. Dit werd geïllustreerd door een plaatje waarbij een enveloppe met een Animal Crossing logo erop ergens op je prikbrod stond. Ik hoor het Reggie nog zo zeggen, je kan de Animal Crossing dorpjes van anderen bezoeken zonder dat hun Wii aanstaat. We kunnen meubels sturen en als je dan wakker bent en opstaat staan die meubels klaar op je Wii in je spel. Het klonk zo mooi voor mij, eindelijk kon ik Animal Crossing aanzetten en dan gewoon inloggen en de dorpjes van mijn vrienden bezoeken. Zonder dat ze ook achter hun Wii moesten zitten. Maar denk ook eens aan al die andere mogelijkheden, ik zou een level kunnen maken in een level editor en naar hun kunnen sturen via het Wii prikbord, score taunts (je weet wel van die berichtjes als “ik heb 289.901.920 punten gehaald met Pinball Wii verbeter me maar.”) Wii connect 24 was de toekomst het maakte de Wii tot een communicatie centrum in mijn huis. Het zou fantastisch worden Nintendo had online eindelijk helemaal in de gaten.

Ja en Nee

Eerlijk is eerlijk veel van wat toen geroepen is kan nu wel via je Wii. Je kan foto’s en berichtjes versturen. Wel met die vervelende friend code’s maar dit keer was het maar eenmalig en dan was het klaar. Als je Wii de andere Wii eenmaal kent dan is alle communicatie ook open (dacht ik toen nog). Ook kan je Mii’s versturen, en bij sommige spellen leuke foto’s als bewijs dat je iets gehaald hebt naar je prikbord laten sturen waardoor je ze weer kan laten doorsturen naar je vrienden. Helaas is het niet mogelijk gebleken in andermans dorpjes te kunnen rondlopen als die zijn Wii niet aan had staan.

De noodzaak van Wii Connect 24 is een beetje aan mij voorbij gegaan, de eerste 2 weken gebruik je de Wii nog wel om een klein SMS achtig bericht te sturen naar je vrienden. Maar snel daarna pak je daarvoor weer je telefoon, dat is toch altijd nog makkelijker. Ook moet je voor elk spel nog altijd een eigen friendcode systeem aanleggen. Zo heb ik voor mijn Wii een lijst van 15 codes die ik kan opgeven (systeem code, Mario Kart, the Conduit, Endless Ocean, Onslaught, Water Warfare, enz.) En dit allemaal omdat Nintendo geen goed systeem heeft gebouwd, dit is meer iets voor een andere keer. Het gebrek aan communicatie, je kan elkaar nog geen berichten sturen, alleen bij sommige spellen als je de WiiSpeak microfoon hebt gekocht.

Dan is het mogelijk om met 3 vrienden berichtjes te versturen, maar in actie games werkt het veel minder dan in rustige sociale games (Animal Crossing bijvoorbeeld). Ook omdat je deze microfoon op je TV zet en daarmee alle geluiden van de hele kamer opvangt en uitzend, maakt mij het wat bang om het te gebruiken. Als ik een game speel en mijn vrouw komt binnen en roept “haai schat wat doe je voor dom spel?”, dan hoeft niet iedereen dat te horen.

Conclusie

Het is nu wel mogelijk om online spellen te spelen via een Nintendo systeem, maar de beperkingen maken het er alleen maar moeilijker op. Het systeem leek veelbelovend maar helaas, de knullige implementatie van dingen die bij andere consoles en PC al heel gewoon zijn (voice chat, berichten sturen in game, scores uitwisselen) zijn is wel mogelijk bij een Nintendo systeem maar het moet altijd zo moeilijk en het voelt niet natuurlijk aan. Het blijft op het systeem geplakt en niet een integraal onderdeel van het systeem. Er is wel hoop in Wii land, vorige maand is het spel Monster Hunter Tri gelanceerd (lees ook Monster Hunter Tri impressie) waarin ze ineens veel slechte eigenschappen van de Wii verbeteren in één game. Ik hoop dat ze zware conclusies hebben getrokken en met de aankondiging van hun nieuwe handheld, de 3DS volgende week op de E3, een revolutionair online systeem gaan aankondigen.

Advertentie